Η επιστροφή του Ππούνιου: Αποχώρησε η ΕΔΕΚ από την κυβέρνηση Χριστόφια

‘Εμπροσθοφύλακας’
«Η επιστροφή του Ππούνιου: Αποχώρησε η ΕΔΕΚ από την κυβέρνηση Χριστόφια»
09 Φεβρουαρίου 2010
Συντακτική Ομάδα

Το απόγευμα της 8ης Φεβρουαρίου 2010 ίσως αποδειχθεί ιστορικό. Η αποχώρηση του Κινήματος Σοσιαλδημοκρατών ΕΔΕΚ από την συγκυβέρνηση του Δημήτρη Χριστόφια, δύο χρόνια μετά την εκλογή του, πέτυχε τα εξής:

1. Έσωσε την αξιοπρέπεια του Κινήματος, που από την ημέρα ίδρυσής του, ιστορικά, τασσόταν υπέρ της νομιμότητας, της ελευθερίας, της δημοκρατίας και του σεβασμού των ανθρωπίνων δικαιωμάτων. Λόγω ακριβώς αυτής της πολιτικής συνέπειας, η ΕΔΕΚ συγκρούστηκε ανοιχτά με την Χούντα και την ΕΟΚΑ-Β’, την στιγμή που το ΑΚΕΛ τηρούσε μια χλιαρή στάση. Η ΕΔΕΚ αμφισβήτησε αμέσως την νομιμότητα του μεταπραξικοπήματος των Κίσσινγκερ-Κληρίδη, κάτι που δεν έπραξε το ΑΚΕΛ, το οποίο αμέσως αναγνώρισε την νομιμότητα του «καλού καραβοκύρη» και συνέπραξε μαζί του.

2. Δείχνει πως στην ΕΔΕΚ λαμβάνουν, ακόμη, υπόψη αρχές και αξίες. Η ΕΔΕΚ είχε αποχωρήσει και το 1998 από την κυβέρνηση Κληρίδη, όταν ο τελευταίος ακύρωσε την παραλαβή των πυραύλων S-300. Αυτοί που κατηγορούσαν την ΕΔΕΚ πως έμενε εντός Προεδρικού για τα λάφυρα της εξουσίας, τώρα έχουν χάσει κάθε επιχείρημα.

3. Νομιμοποιεί την αντίσταση και την κριτική στην κυβέρνηση Χριστόφια, μια κυβέρνηση η οποία έχει κάνει μυριάδες υποχωρήσεις στις συνομιλίες με τον πολιτικό αττιλάρχη Μεχμέτ Αλί Ταλάτ, ενώ αντιμετωπίζει φασιστικώς και ασκεί «πνευματική τρομοκρατία» στο εσωτερικό μέτωπο, κατηγορώντας ως “συνωμότες” όσους, σεβόμενοι την δημοκρατία, ασκούν καλόπιστη κριτική στον Πρόεδρο Χριστόφια.

4. Παύει να προσδίδει νομιμότητα στις οπισθοχωρήσεις του Δημήτρη Χριστόφια στο Κυπριακό, όσο και στον αυταρχισμό με τον οποίο κυβερνά το ΑΚΕΛ, που έφτασε σημείο να συλλαμβάνει πολίτες που διανείμουν φυλλάδια, να κάνει τα στραβά μάτια μπροστά σε ξυλοδαρμούς ακτιβιστών από παρακρατικούς αλλά και να υποθάλπει ή να ανέχεται περιστατικά συμβολοκτονίας, φίμωσης και λογοκρισίας.

Η αποχώρηση του “γαρύφαλλου” από την κυβέρνηση Χριστόφια σηματοδοτεί και την επιστροφή του “ππούνιου” στα κυπριακά πολιτικά πράγματα. Πιο πάνω αναφέραμε πως το απόγευμα της 8ης Φεβρουαρίου 2010 ίσως αποδειχθεί ιστορικό. Αυτό το λέμε, διότι τώρα η ΕΔΕΚ, την στιγμή που το ΔΗΚΟ μένει εγκλωβισμένο στην ηγεσία του (συναντόμενου μυστικά με τον Αλεξάντερ Ντάουνερ) Μάριου Καρογιάν, έχει την χρυσή ευκαιρία:

1. Να τεθεί επικεφαλής του αντικατοχικού αγώνα, για να ανακτήσει την ηθική νομιμότητα που αποδόμησαν τα επιδοτούμενα ακαδημαϊκά, πολιτικά και δημοσιογραφικά παπαγαλάκια από το 2003 (τουλάχιστον) και μετά, και να προσδώσει περισσότερο κύρος και αξιοπιστία στον αντιπολιτευτικό λόγο. Η ΕΔΕΚ, ως το παρασημοφορημένο κόμμα της αντιχουντικής αντίστασης και της ορθής εθνικής, δημοκρατικής γραμμής έχει την έξωθεν καλή μαρτυρία ως προς τούτο.

2. Να μην προσπαθήσει να “καπελώσει”, να “απορροφήσει” ή να έρθει σε σύγκρουση με άλλες τίμιες, δημοκρατικές, αντικατοχικές, ανεξάρτητες, αυτόνομες ή ελαφρώς διαφορετικές ιδεολογικά εσωκοινοβουλευτικές και εξωκοινοβουλευτικές πολιτικές κινήσεις, κόμματα, πρωτοβουλίες και προσπάθειες. Τα τελευταία χρόνια, ως αποτέλεσμα της αυταρχικής διακυβέρνησης του τόπου από το ΑΚΕΛ, έχουν πληθύνει αυτές. Αν η ΕΔΕΚ δράσει συνενωτικά και όχι μικροκομματικά-συγκρουσιακά, τότε, αφ’ ενός, αυτομάτως θα θεωρηθεί -όπως θεωρήθηκε ο Τάσσος Παπαδόπουλος το 2004- ως ο φυσικός πρωτοπόρος του αντικατοχικού αγώνα. Αφ’ ετέρου, θα τραβήξει το χαλί κάτω από τα πόδια αναδυόμενων νεοφασιστικών και “αντιφασιστικών” ομάδων μίσους, οι οποίες, επενδύοντας στο υφιστάμενο, πολωμένο πολιτικό κλίμα, βλέπουν μια χρυσή ευκαιρία να δαιμονοποιήσουν το ίδιο το δημοκρατικό πολίτευμα, ταυτίζοντας το με την αυταρχική διακυβέρνηση Χριστόφια, ψαρεύοντας έτσι απογοητευμένους ανθρώπους στα θολά απόνερα της πόλωσης που καλλιεργούν οι κυβερνώντες.

3. Να ξεκαθαρίσει, οριστικά και αμετάκλητα, ορισμένα εσωτερικά ζητήματα που, πολλές φορές, γέμισαν τα τελευταία χρόνια τον πολιτικό της λόγο με αντιφάσεις, αντικρουόμενες δηλώσεις και τοποθετήσεις, αλλά και ασάφειες. Αφού -με αποκορύφωμα το 2004 όπου η ΕΔΕΚ πρωτοστάτησε- ο Κυπριακός Ελληνισμός απέρριψε το Σχέδιο Ανάν, όχι στην βάση των λεπτομερειών του αλλά στην όλη φιλοσοφία της Διζωνικής Δικοινοτικής Ομοσπονδίας (ΔΔΟ), θα πρέπει επιτέλους η ΕΔΕΚ να πάρει ξεκάθαρη θέση ως προς το τι είναι και από που προέρχεται η ΔΔΟ, να επισημάνει πως η ΔΔΟ είναι αγγλοτουρκικής προέλευσης και ντενκτασικής κατασκευής, και ως εκ τούτου είναι το επόμενο βήμα κατάργησης της Κυπριακής Δημοκρατίας, μετά το πραξικόπημα και την εισβολή.

4. Να επαναθέσει τα θεμέλια για ένα σύγχρονο μεν, αυτόχθων δε, δημοκρατικό, σοσιαλιστικό Κίνημα, ένα σοσιαλιστικό Κίνημα που δεν θα είναι πιθηκίζων και ετερόφωτο, αλλά θα είναι ριζωμένο στην κυπριακή πραγματικότητα, τις κυπριακές ιδιαιτερότητες και τις κυπριακές ανάγκες.

Ως εκ τούτου, αν η ΕΔΕΚ σταματήσει να εγκλωβίζεται και να ρυμουλκείται από τα ψευδή διλήμματα που θέτουν διαχρονικά ΑΚΕΛ-ΔΗΣΥ. Ας μην αναλώνεται στο να προσπαθεί να δικαιολογηθεί στον διπολισμό για το αν υποστηρίζει, δηλαδή, ή όχι την “λύση” ΔΔΟ. Αντιθέτως, ας επικεντρωθεί, συντονίζοντας μάλιστα επιστήμονες διαφόρων κλάδων ως προς τούτο, στην ουσία της λύσης που ζητά (απορρίπτοντας ονοματολογίες και τίτλους), αλλά και στον ουσιαστικό επανακαθορισμό της σοσιαλιστικής της ιδεολογίας. Τότε, ο πολιτικός της λόγος θα αποκτήσει ιδιαίτερο βάρος, και θα διεμβολίσει ανεπανόρθωτα -και ιδεολογικά, αλλά και μικροκομματικά ακόμα- όλους τους πολιτικούς χώρους.

Ας ξαναγίνει “ππούνιος” η ΕΔΕΚ. Όπως οι πρώην Λυσσαριδικοί, μετέπειτα ΕΔΕΚίτες, με τους ππούνιους τους, αντιμετώπισαν τους Άγγλους αποικιοκράτες της Βασίλισσας Ελισάβετ, τους Τούρκους φασίστες της ΤΜΤ, τους Έλληνες φασίστες της ΕΟΚΑ-Β’, τα διχοτομικά σχέδια του Foreign Office, του Κίσσινγκερ, του Κουεγιάρ, του Γκάλι και του Ανάν, ας τεθούν και πάλι μπροστάρηδες για αντιμετώπιση των νέων διζωνικών-διχοτομικών σχεδίων που έρχονται.

Ο ιδρυτής της ΕΔΕΚ και ιστορικός ηγέτης της Βάσος Λυσσαρίδης, στην πρόσφατη ομιλία του στις 04 Δεκεμβρίου 2009, με αφορμή τα 40χρονα της ΕΔΕΚ, είπε, μεταξύ άλλων:

Διαφαινόμενη ελπίδα ένα αναζωογονημένο, σύγχρονο σοσιαλιστικό κίνημα όχι ψευδο-εκσυγχρονιστικό διαχειριστικό, αλλά, πραγματικά παγκόσμιο, πραγματικά πανεργατικό, πραγματικά πανανθρώπινο. Κι εσείς θάσαστε ανάμεσα στους οικοδόμους αυτού του κινήματος.

Ο Γιατρός ήταν σαφέστατος, και η αποχώρηση της ΕΔΕΚ από την συγκυβέρνηση δίνει ακόμη και αυτή την μικροπολιτική κάλυψη για μια ουσιαστική συζήτηση για ένα νέο «αναζωογονημένο, σύγχρονο σοσιαλιστικό κίνημα», πέραν από τις αποτυχημένες «ψευδο-εκσυγχρονιστικές, διαχειριστικές» σοσιαλδημοκρατικές συνταγές των τελευταίων δεκαετιών, αλλά βαθιά ριζωμένο στην αγωνιστική, δημοκρατική μας παράδοση, στην ελληνική μας ιστορία και στον οικουμενικό, πανανθρώπινο πολιτισμό μας. Ας αποδειχτούν, από σήμερα κιόλας, οι σύγχρονοι ΕΔΕΚίτες άξιοι οικοδόμοι αυτού του αυτόχθονους σοσιαλιστικού, πατριωτικού, δημοκρατικού Κινήματος. Αλλιώς η 8η Φεβρουαρίου 2010 θα είναι μια ακόμη ανούσια μικροκομματική υποσημείωση στο βιβλίο εξιστόρησης της πορείας της Κύπρου προς τον πάτο.